 Zuster, mag ik uit bed?
Zuster, ik wil niet douchen. Oplazeren nu…
Zuster, mag ik naar toilet. Ik moet zo nodig.
Zuster, gaan we nou eindelijk es eten?
Zuster, ik heb nog geen koffie op.
Zuster, heb ik m’n tabletje al gekregen?
O, zuster, kijk nou es in m’n broek!!!
Zuster, wat heb ik een hoofdpijn. Heb je hier niet wat voor?
Zuster, m’n benen willen niet meer he. Zit ik daarom in een rolstoel?
Zuster, je bent een leugenaar. Ik vertrouw niemand hier. Jullie deugen niet.
Zuster, wanneer kan ik naar huis?
Zuster, komt m’n zeune nog vandaege.
Zuster, leeft m’n moeder nog.
Zuster, wat heb ik een jeuk. Heb je daar niet wat voor? Ik verga van de joekte…
Zuster, waar is m’n vrouw. Weet zij dat ik hier ben?
Ik luister. ik was en verzorg. Ik haal en breng mensen uit en naar bed.  Ik help mensen naar toilet. Ik incasseer lelijke woorden. Ik geef medicatie. Ik stel gerust.  Ik zorg. Ik help met het eten. Ik vertel dat zoonlief inderdaad vanavond langs komt. Ik smeer tubes vol crèmes en zalven om de jeuk tegen te gaan. Ik hijs mensen in de plafondlift omdat ze opnieuw naar het toilet moeten. Ik veeg billen schoon. Ik ruim braaksel  op. Ik verschoon. Ik bid. Ik kijk naar familiefoto’s.  Ik knuffel. Ik lach. Ik huil. Ik mopper ook wel eens.
‘Zuster, mag ik naar bed?’, vraagt Janna. Ik neem haar mee naar haar kamer. Ik kleed haar uit, poets haar tanden, verwissel de katheterzak, smeer haar in…
‘Ben je moe’, vraagt ze. Nou, nee…eigenlijk niet echt. Als je lekker bezig bent, voel je dat ook nauwelijks. Zij heeft er echter een andere kijk op. ‘Weet je hoe dat komt, zuster, dat je niet moe bent?’ Vragend kijk ik haar aan. Deze oude vrouw, ze gaat al richting de honderd. Lijnen doorgroeven haar gezicht. Heldere ogen kijken me aan.  ‘Nou?’, zeg ik. Ik heb echt geen idee wat ze wil gaan zeggen.
‘Dat je niet moe bent, komt omdat je het met liefde doet!’, zegt ze plechtig. ‘Ja ja, ik zie het aan je ogen. Die stralen liefde uit’.
Wow…die kan ik meenemen! En ze heeft gelijk. Ondanks dat ik heus wel eens moe ben, en ook echt wel eens kan mopperen, en soms alle lelijke woorden die ik naar me toe krijg zat ben!  Iets wat je met liefde doet?...
‘Wat hou ik toch van je’ , zeg ik met tranen in mijn ogen.
Hoe zwaar het soms ook is, hoe moeilijk, hoe lastig soms ook om je geduld te bewaren...:
Zúster  is een eretitel!!!
***Vanaf januari hoop ik Zuster te zijn binnen Hospice Calando en hoop ik vanuit dit werkveld blogs te schrijven.
