Het werken in een Hospice verschilt soms best van werken in de dementiezorg als het gaat om de benaderingswijze.
Hospice zorg is erg gericht op 'wat wil de bewoner' en als deze aangeeft iets niet te willen of juist wel wordt dat geaccepteerd en wordt er gekeken naar mogelijkheden om die ‘laatste’ wensen in vervulling te brengen. Een prachtig principe. Hou ik erg van!
Bij mensen met dementie leren we ook om te kijken naar wat ze fijn vinden, waar ze vroeger plezier aan beleefden, waar hun interesses liggen of lagen en wat ze graag aten of eten. Echter kan dit erg veranderen. En er achter komen wat ze willen werkt soms helemaal niet door te vrágen maar om het gewoon simpelweg voor ze neer te zetten of gewoon te doen met de intentie: slaat het aan of slaat het niet aan!
Zo ook met Hennie die in haar relaxstoel zit bij het raam. Ze kijkt naar buiten. ‘Wilt u wat eten?’ wordt er gevraagd. Ze schudt haar hoofd. Het is al de derde dag op rij dat ze nee zegt tegen zo’n vraag. Zou het begrip ‘eten’ te veelomvattend voor haar zijn? Moeten we haar laten kiezen uit verschillende gerechten? Dan weten we dat de kans groot is dat ze het laatste gerecht kiest omdat het laatste wat je zegt blijft hangen. Dus als je vraagt: ‘Wil je witlof met een sukadelapje, bami met satésaus of doperwten met kipfilet?’ dan zal ze hoogst waarschijnlijk zeggen: kipfilet. Niet omdat ze dit het lekkerste vindt, maar omdat dit is wat ze nog onthouden heeft van die hele reeks. Überhaupt is dit een veel te lange vraag die tot frustratie en verwardheid kan leiden.
Het vereist soms een iets andere benadering dan we tot nu toe gewend zijn omdat Calando nu ook Hospice zorg verleent aan mensen met dementie en psycho-geriatrische aandoeningen.
Een bord met eten voor iemand neerzetten terwijl die persoon daar niet om gevraagd heeft schuurt dus soms met hoe we normaal omgaan met de bewoners. Maar als je dan ziet dat dat bord toch leeg gegeten wordt al is het maar voor de helft… Tja.
Als Hennie even later met een vrijwilliger een leuk Youtube-filmpje bekijkt zie ik haar stralen. ‘Dit is echt zo mooi’, zegt ze. ‘Ach’, zegt de vrijwilliger later tegen me, ‘ik vroeg of ze een filmpje wilde kijken. Ze zei nee. Heb het toch maar opgezet, gewoon om te kijken of ze het leuk vond. En voilá, je zag het. Ze genoot.’
En dat is waarvoor we het doen met elkaar.
Comments