‘Gaat het niet goed met Janna?’ vraag ik ongelovig aan mijn collega. Ik loop met haar mee naar de kamer waar onze Janna ligt. Ik schrik bij wat ik zie. De blauwe plekken op haar gezicht steken indringend af tegen het wit van de lakens. ‘Wat is er gebeurd?’ roep ik uit.
Ze was ziek geworden. Griep. Getest op corona, influenza en RS-virus: negatief. Echter vanmorgen een oplopende temperatuur van 39,4. Hard ziek is ze. Dinsdag begonnen de klachten. Ze wil graag op bed blijven die dag omdat ze zich niet fit voelt. Begin de middag probeert ze zelf uit bed te komen om een tubetje creme te pakken uit haar nachtkastje. Ze hijst zich overeind, slaat haar benen over de rand van het bed en wil overeind komen. Omdat ze een bewegingssensor heeft gaat de pieper bij mijn collega. Deze loopt gelijk naar haar kamer, maar te laat! Janna is voorover gevallen, op haar gezicht. Wat een schrik. De schade is, op z’n zachts gezegd, goed zichtbaar. Een grote snee onder haar kin en boven haar lip. Maar Janna is een harde! Na verschillende hechtingen en een dosis pijnstillers ligt ze weer comfortabel in bed. Ze bijt zich er goed door heen.
Maar helaas wordt ze steeds zieker. Een saturatie* van 86 waarvoor ze zuurstof krijgt. De koorts wil maar moeilijk zakken. Ze eet en drinkt nauwelijks.
‘Hoe is ’t lieverd’, vraag ik zachtjes. Het grijpt me aan om haar zo ziek te zien. Haar ogen staan afwezig. Haar ademhaling is oppervlakkig. Zou ze ’t redden?
De arts komt aan ’t eind van de middag. Janna’s ogen gaan open: helder en twinkelend. ‘Ga ik dood?’ vraagt ze.
De arts controleert haar longen en ademhaling. ‘Drink nog maar es wat’ zegt de dokter. In één keer drinkt Janna de hele beker met water leeg. Later eet ze een flink schaaltje brinta. ‘Ik lust wel een prakje’ zegt ze. ‘Maar niet meteen hoor. Liever over een uur’. Krootjes met stukjes spek. Hapje voor hapje sterkt onze Janna weer aan. Onvoorstelbaar. We kijken met verbazing hoe deze 96-jarige dame toch weer opknapt.
Als ik enkele dagen later de huiskamer binnenkom, zie ik haar zitten op haar vertrouwde plekje. ‘Wat ben ik blij dat je weer opgeknapt bent’, reageer ik enthousiast en ik meen het oprecht. Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Wél? Ben ik ziek geweest dan?’
*saturatie = zuurstofgehalte in het bloed
