Wat vertel je als je voor een klas staat met VMBO leerlingen die een beroepskeuze moeten maken. Aan mij de taak om de zorg voor het voetlicht te brengen. Ik moet eerlijk zeggen: niet te doen! Want waar zou ik beginnen? De (ouderen)zorg is zo veelzijdig. En dan nog specifiek psycho-geriatrie. De mensen met dementie. Alleen al deze ouderdomsziekte kent zoveel vormen en soorten.
Zal ik verhalen van de Lewy Body patiënten. De trage manier van begrijpen, de afwezige blik. De angstige momenten die ze ervaren wanneer ze dingen zien die er niet zijn. Ik weet nog van één bewoner die wijzend naar de grond overal water zag en mensen dacht te zien verdrinken. Soms zomaar terug te leiden naar de Watersnoodramp van 1953 die bij deze generatie nog diep gegrift zit in het onderliggende brein.
Ik weet nog van één bewoner die wijzend naar de grond overal water zag en mensen dacht te zien verdrinken.
Of zal ik het hebben over die ene vrouw met Parkinson. De ledematen steeds strammer, de ziekte vorderend; de achteruitgang qua loopfunctie, het terechtkomen in een rolstoel, ten laatste het steeds langer verblijven in bed, met algehele immobiliteit als gevolg van degeneratie. Niet te vergeten de eindeloze keren dat zo’n iemand geholpen moet worden met eten, hapje voor hapje, omdat de slikfunctie minimaal is geworden maar de eetlust nog aanwezig.
De Alzheimerpatiënten. Maar liefst 70 % van de mensen die gediagnosticeerd worden met dementie hebben deze vorm.
Hoe frustrerend was het voor een man bij ons op de groep met een hoog IQ dat hij zijn woorden niet meer goed bij elkaar tot zinnen kon rijgen. Stotterend voor me staand, grijpend naar zijn hoofd, niet bevattend dat hij maar niet duidelijk kon maken wat hij bedoelde. Het eindigde vaak vloekend.
Alleen maar achteruitgang bij deze doelgroep. Zowel lichamelijk als geestelijk. Niet echt een mooi promotieverhaaltje.
En toch, en toch…
Wat blijf ik het mooi vinden om dit werk te doen. Ondanks de keerzijde van de altijd voortdurende achteruitgang vindt ik het een voorrecht en een uitdaging om juist deze zorgvragers de zorg te bieden die ze nodig hebben.
De alles zeggende glimlach na het wassen en verzorgen ’s morgens.
De voldoening wanneer je als team allerlei middelen kunt inzetten om het leven zo comfortabel mogelijk te maken.
Ik vind het een eer om mijn steentje bij te dragen aan het bezorgen van een zo goed mogelijk laatste levensfase. Gewoonweg omdat ze het verdienen!!!
