Weet je nog...?
Vragend kijk ik de bewoners aan. We hebben zojuist gegeten. De tafel is net afgeruimd door Jo.
‘Nou, nu je het er over hebt…’ En daar komen ze:
Mooie gebeurtenissen, leuke anekdotes. De ramp komt ter sprake, waarbij een varken gered werd in een dekenkist. Herinneringen aan de oorlog toen Rie, als klein meisje, chocola kreeg van de Duitse soldaten.
Klein Jaapje, die de kerkdienst veel te lang vond duren en hardop in de kerk zei over de dominee: ‘Laet die man z’n moend es houwe’.
Maandag: wasdag (oehhh, wat een werk, al die was met de wringer en op de bleek…jaja, dat was me wat zonder wasmachines).
De grote voorjaarsschoonmaak.
En dan de smeuiige vertelsels over de verkeringstijd. Toen ze nog jong waren! Rie glimt als ze er aan terugdenkt. In geuren en kleuren vertelt ze over de ‘code’ die ze afgesproken hadden als jongelui onder elkaar wanneer ze het weekend bij hun vrijer mochten slapen: meisjes bij meisjes, jongens bij jongens. Iemand moest kijken of de kust veilig was. Bij ‘uuchhhuche’, wisselden ze snel en kropen ze bij hun geliefde onder de dekens. Al was het maar voor enkele minuten.
Jannah weet ook nog iets te vertellen. Iets van een heel andere aard: 'Onze buurvrouw had vijf jongens. Ze waren zo arm als wat. Konden maar ééns per week in bad.
Alle kleding werd in de teil gewassen, ná de badbeurt van de kinderen. Die gewassen kleding hing dan 's nachts te drogen en hup…naakt naar bed'.
'Ach toch Jannah, hadden ze echt niks anders om aan te trekken?’
'Nee’, vervolgt ze, ‘maar m'n moeder ging er tóch heen. Ook al stonk het daar zo erg dat ze haar neus dichtkneep wanneer ze over de drempel stapte.' Peinzend kijkt Jannah voor zich uit. 'Weet je waarom ze dat deed, op bezoek gaan?' zegt ze terwijl ze me aankijkt. 'Ze had het zo nodig die vrouw. Vijf van die jongens opvoeden, en dan zo arm als de mieren. Wat was ze blij als m'n moeder kwam. Een klein vertier wat de week weer brak'.
Ze ziet het weer voor zich en ze memoreert wat haar 'lieve moedertje' altijd zei:
’t Went vanzelf die geur; als je er even bint ruuk je ’t niet meêr.’…
En je heit weer iemand blieë gemaakt. Daer gaet ut om!’
Die verhalen van vroeger zijn zo gek nog niet!
