Twee bewoners, Suus en Greet, zitten gezellig aan tafel een spelletje te doen: ‘Mens erger je niet’. Ze hebben er zichtbaar plezier in. Aart zit erbij en kijkt mee. Nauwlettend houdt hij het spel en het hele proces in de gaten. Zijn ogen gaan van de pion naar de dobbelsteen, van de ene speler naar de andere speler maar hij wordt met de minuut onrustiger. Je ziet het aan de non-verbale houding, de oogopslag en aan de handen die onrustig over de tafel schuiven.
Aan de andere kant van de tafel zit een oude dame, Jannah, die graag de fotoboeken van 'Ons Koningshuis' doorbladert. Omdat ik even tijd heb, zit ik naast haar op een krukje. Ik kijk geboeid mee naar de foto's in het blad en af en toe keuvelen we gezellig over de mooie jurk van de koningin of het 'schattige smoeltje' van prinses Amalia toen ze nog klein was. Zodoende heb ik niet 1,2,3 in de gaten wat zich afspeelt aan de andere kant van de tafel. Opeens hoor ik abrupt een stoel naar achteren schuiven. De man houdt het niét meer uit bij de twee dames.
Ik kijk op, en zie een boze bewoner op me afkomen. De frustratie staat op z'n gezicht te lezen. Hij schuifelt mijn kant op, achter andere stoelen langs om mij deelgenoot te maken van wat er zich in zijn hoofd afspeelt.
Als je een bewoner nog kwader wil hebben moet je er vooral zó mee om gaan!
‘Wat is er aan de hand Aart? vraag ik vriendelijk als hij dicht bij me staat. ‘Ik uuuhhhmm, nou, ik weet niet....hoe zal ik 't zegge….’ Verder komt hij niet. Hij kan niet goed duidelijk maken wat hem zo triggert. Ik loop met hem naar een rustiger plekje in de woonkamer en neem even de tijd voor hem. ‘Wil je mee spelen met het spel?’ vraag ik hem. Nee, dat is het niet. Dat is duidelijk. Hij windt zich nog steeds op over het moment van zonet, maar wat er precies aan de hand is, is ook mij niet duidelijk. Ineens goóit hij het eruit: ‘Ze spelen vals’, zegt hij met een boze blik. ‘Ik kan daar gewoon niét tegen. Ik ben altijd eerlijk geweest, heel m’n leven, en zij daar -wijzend naar de twee dames- spelen váls. Dat kan toch niet?!'
Aha, dat is dus wat hem zo boos maakt. Als er naar jouw idee gemeen gespeeld wordt dan kun je uit je vel springen, toch? En zeker als je er als toeschouwer ook nog es niets over te zeggen hebt. Sowieso vormt hij als enige man op de groep een sterke minderheid tegenover zeven vrouwen die goed hun zegje bij zich hebben. Er komt een stukje frustratie aan de oppervlakte die ik moet proberen om te buigen naar een wat relaxtere houding en mildere gemoedstoestand.
Als iemand boos is op de groep is het altijd goed om eerst mee te gaan in die boosheid. Je neemt de bewoner dan serieus in zijn emotie. Vooral niet gaan geruststellen met woorden: ‘Ach, dat valt toch wel mee. Ze spelen niet vals, het lijkt alleen maar zo. Maak je niet druk'. Als je een bewoner nog gefrustreerder wil hebben moet je er vooral zó mee om gaan!
‘Verdorie, ik snap dat je kwaád bent!' is dan een veel betere optie. ‘Waardeloos dat ze zo vals spelen!!! Zullen we ze maar even links laten liggen?'
Ik open de Ipad (een tijdschrift er bij pakken kan ook helpen) en tik het zoekicoontje aan bij YouTube. 'Je hebt toch altijd een groentetuin gehad? Kom op, gaan we es kijken of we iets kunnen vinden daarover'. Soms werkt het, soms werkt het niet.
Maar het komt goed deze keer. Omdat hij even apart zit van de anderen heb ik hem uit de situatie gehaald en kan hij het van een afstandje bekijken. Hij houdt ze nog steeds in de gaten, de twee nietsvermoedende spelers😊, maar het lijkt erop alsof hij het kan loslaten. Het filmpje wat ik voor hem opgezet heb heeft geen waarde voor hem. Leuk geprobeerd! Na enkele minuten gaat hij terug op zijn plek zitten, weer dichtbij de dames, maar op de één of andere manier is zijn frustratie minder en het spel is al snel afgelopen. Lekker een bakje koffie. Daar is ’t ie hard aan toe!
Geweldig mooi verhaal.