top of page

‘Ik voel me zo nuttig’

Foto van schrijver: Maria VroegindeweijMaria Vroegindeweij

Als de nachtdienst naar huis gaat lopen m’n collega en ik allebei een kant op om de medicatie te delen en tegelijk ons rondje te doen. Het is een drukke boel. Alle bedden zijn bezet.

Na enkele minuten hoor ik de voordeurbel op m’n pieper. De eerste vrijwilligers stappen binnen. Fris en energiek sluiten ze aan op onze dienst.

 

Tijdens de overdracht met hen komt er een melding op m'n pieper. Klaas belt. Ik loop er naar toe en zie een magere man. Nog maar kortgeleden opgenomen.

Of hij een bak koffie kan krijgen. Ik geef hem een flinke mok vol, een dubbel portie.

Hij pakt m’n handen vast. ‘Ben je getrouwd?’ vraag hij. ‘Jazeker’ zeg ik terwijl ik een glimlach niet kan onderdrukken. Ik zie de humor in z’n ogen. Pretlichtjes die stralen vanuit z’n gezicht. Helaas voor em! Genietend van z’n bak koffie laat ik hem achter.

Als ik terug kom in de zusterpost vertel ik van dit vermeende ‘huwelijksaanzoek’ op de vroege ochtend. Deze dag kan niet meer stuk.

 

Na verdeling van de taken gaan we starten.

De vrijwilligers verzorgen het ontbijt en ik ga verder met het delen van de medicatie. Een bewoner belt. Ze wil graag gedoucht worden. Weer een ander wil liever gewassen worden op bed.

‘En wat zou u graag willen?’ vraag ik aan een lieve dame waarbij elke inspanning heel veel energie kost. ‘Maakt niet uit, maar ik wil eerst plassen.’ Ik kijk of de katheterslang goed zit en zie dat deze goed doorloopt. ‘U hebt een katheter’, vertel ik haar, ‘dus u kan heerlijk blijven liggen. Het plassen gaat vanzelf.’ Verbaasd kijkt ze me aan. ‘Uhhh, maar ik wil wel uit bed. Als ik niet oefen met lopen dan kan ik straks helemaal niks meer.’ Ik laat haar een poosje zitten op de rand van het bed. ‘Bungelen met m’n benen vindt ik ook al goed’, zegt ze. Daarna was en verzorg ik haar met de vrijwilliger waarna ze vermoeid weer in slaap valt.

 

Wat doen de vrijwilligers veel en wat nemen ze een berg werk uit handen van ons. Staand aan de aanrecht vertelt één van hen hoe waardevol ze het in Calando vindt. ‘Ik voel me zo nuttig bij dit werk en zo gewaardeerd’, zegt ze glimlachend. Ik kijk naar haar stralende gezicht. Respect en bewondering heb ik voor deze vrijwilligers, die veelal naast een eigen baan en een drukke agenda, tijd hier voor vrij maken.

En ik voel me blij worden vanbinnen. Wat is het toch geweldig dat de maatschappij ook zulke mensen kent die pro Deo zich inzetten voor anderen.



220 weergaven0 opmerkingen

Comments


bottom of page