Het zal je maar overkomen!? Je hebt je hele leven hard gewerkt, je fietst graag en veel; het liefst ben je aan het tuinieren in je eigen (moes)tuin en als het even kan doe je graag een bakje koffie bij je kennissen, familie en buren. En dan laat je een pan op het gasfornuis staan, vlam er onder, de boel vliegt in de fik! Wat een ellende! En dát omdat je beginnende dementie hebt en juist deze handeling niet onder controle had. 'Gewoon' even vergeten...met alle gevolgen van dien?!!
Vol verbijstering luister ik naar het verhaal van de uitzendkracht die aan de andere kant van de tafel zit. Een lieve zuster met het hart op de goede plek. Ze vertelt me dat ze op veel plekken en in veel tehuizen komt, maar dat ze constateert dat we binnen CuraMare onze tijd ver vooruit zijn. Ik heb menig uitzendkracht gesproken, flexwerker of ZZP-er en unaniem beweren ze hetzelfde. Ook deze zuster is opnieuw erg positief over onze organisatie en onze instelling 'NieuwRijsenburgh'. 'Eén van de weinige locaties', zegt ze, 'waar het zo goed geregeld is'. 'Alleen al de dimverlichting in de (prive)kamers!', geeft ze aan. ''s Morgens dus lekker rustig wakker kunnen worden, zonder felle verlichting... En dat bad met een plafondlift...!!! Verbaasd loopt ze onze badkamer in. 'Moet je dat systeem zien? In heel veel tehuizen hebben ze niet eens een bad, laat staan een bubbelbad'. Een gevoel van trots neemt bezit van me. Wow! Wat is het leuk om dat nu wéér uit de mond van iemand te horen die in heel veel zorginstellingen werkt. Top!
Maar het stemt mij ook verdrietig. En het frustreert me! Wat ontluisterend dat er qua (ouderen)zorg elders in het land zo weinig veranderd is?! En dat terwijl de vergrijzing drastisch toeneemt (in 2040 zullen er bijna twee keer zoveel 75-plussers zijn als nu) en steeds meer mensen gediagnosticeerd worden met het ziektebeeld 'dementie'. Heus, daar hoef je niet oud voor te zijn! Het komt bij steeds jongere mensen voor, en de kans dat jij of ik straks ook het stempel 'dementie' krijgen is erg groot. Eén op de vijf volgens de meest recente onderzoeken.
Met hangende schouders en doffe terneergeslagen ogen liep hij daar maar. Hij kon geen kant op! Als een gekooid dier liep hij rondjes, uur in, uur uit!
De man waar de zuster het over had werd geplaatst op een afdeling, negen verdiepingen hoog, en liep de hele dag alleen maar door de gang. Eén gang...! En dat terwijl hij zo gewend was om altijd bezig te zijn. Na drie maanden was er weinig over van deze persoon. Met hangende schouders en doffe terneergeslagen ogen liep hij daar maar. Hij kon geen kant op! Als een gekooid dier liep hij rondjes, uur in, uur uit! Omdat er géén binnentuin was waar hij zelfstandig buiten kon wandelen, zoals wij dat wél hebben op onze woongroep. Gewoon even buiten kunnen zijn. Gewoon even in de kapschuur zitten in je eentje als het in de woonkamer te veel voor je wordt. Fijn kunnen tuinieren met de dagbestedings-coaches die wij wél hebben. Waarom deze man dan niet?! Echt, het maakt me zo intens verdrietig wanneer ik zo'n verhaal hoor. Dat er dan niets van je overblijft, van je persoonlijkheid, van je levensvreugde, van je enthousiasme, van je hobby's...
En dat alleen omdat je het etiket 'dementie' gekregen hebt en je nét dat ene belangrijke vergeten bent: het fornuis uitzetten! waarna een acute opname volgde.
Ik waardeer het weer extra dat ik mag werken binnen een organisatie als CuraMare, maar ik hoop zo, met alles wat in me is, dat één van de beste voornemens is voor het komende jaar (en daarna) dat héél Nederland, buren, vrienden, kennissen, familie van personen die dementie hebben, en álle zorginstellingen zich veel en veel meer zullen gaan inzetten voor een menswaardig (lees: normaal) bestaan met betrekking tot de ouderen- en dementiezorg, waarin kwaliteit van leven de hoogste prioriteit heeft, en er individueel gekeken wordt naar wat mensen nodig hebben.
Momenteel lees ik het boek van Teun Toebes: 'VerpleegThuis' - en ik lees het met veel plezier. Soms ook met een tikkeltje verbazing omdat hij situaties schetst die bij ons al jaren niet meer voorkomen. Een band om iemands buik, die in de rolstoel zit zodat deze persoon er zelf niet uit kan?! Dat is voor ons ver verleden tijd. 'Uit de jaren negentien-Noach' zouden mijn pubers zeggen😉. Woonkamers waarin veelal geen enkele medewerker te vinden is omdat ze druk bezig zijn op de gang!? Wij hebben de meeste tijd medewerkers wonen en welzijn en/of zorgondersteuners die voortdurend in de woonkamers aanwezig zijn en extra zorg dragen voor het welzijn van onze bewoners door een spelletje te doen, een rondje te wandelen, één op één aandacht te geven, te knutselen (al naar gelang de seizoenen en feestdagen), enz... Schallende tv zonder dat er iemand naar het scherm kijkt, puur om de stilte te verdrijven?! Ik maak het niet mee gelukkig!
Maar ook voor ons valt er van Teun te leren en benoemt hij dingen die wellicht (opnieuw) onder het vergrootglas zouden kunnen. Met name als het gaat om integratie vanuit de maatschappij zoals buurtbewoners die ouderen meenemen naar de markt of braderie. Verpleeghuisbewoners zijn ook gewoon buren, toch?
Maar ook als het gaat om het opleggen van beperkingen met het oog op de veiligheid en gevaar voor vallen. Neem bijv. de zogenaamde 'valbroeken' die sommigen dag en nacht aan moeten omdat ze het risico lopen een heup te breken vanwege hun wat mindere loopfunctie. Het zit en ligt zo oncomfortabel voor de meesten. 'Moet ik die 'schotelbroek' weer aan...?!' wordt er dan gezegd met een diepe zucht. Ik snap het dilemma, zeker...! Maar moeten we in zo'n situatie niet soms meer risico durven nemen met elkaar en kijken naar wat nu écht belangrijk is? Zou ík zo'n valbroek aan willen?...Dé vraag die je jezelf altijd moet stellen.
Het blijft noodzakelijk om als organisatie en medewerkers kritisch om te gaan met protocollen, beleid, aannames etc. om de zorg nog meer te verbeteren. Altijd weer je blijven afvragen: 'Waarom doen we de dingen zoals we ze doen en is er mogelijkheid tot veranderen'. Daarom beveel ik dit boek van Teun Toebes (www.teuntoebes.com) van harte aan. En ik ben trots op CuraMare omdat het zo voorop loopt in de nieuwste ontwikkelingen. Zeker als het om welzijn en welbevinden gaat!
Meer blogs lezen? www.mariavroegindeweij.nl
Comentarios