‘He, jij ook hier?!’

Mag ik met mijn moeder fietsen? Verbaasd kijkt de dochter naar me. Ik moet toegeven dat het nog niet vaak is voorgekomen dat iemand dit vraagt. Met de e-bike fietsen met pa of moe. Maar ik denk graag mee. En wordt overlegd, meegedacht vanuit het team en familie waarna deze activiteit met bijbehorende risico’s in het zorgdossier worden vastgelegd.  Ik ben er blij mee als ik kan doorgeven dat ze er op uit kunnen met de fiets.

‘Ik had nooit gedacht dat ik zoveel mocht doen met mijn tante’, hoor ik van een ander naaste familielid. ‘Als ik dit geweten had dan had ik die opname hier niet zo lang tegen gehouden. Ik had zo’n ander beeld bij het wonen hier op een woongroep. Ik ging er van uit dat ik nooit meer ergens naar toe mocht’.

Gelukkig is dat niet het geval.

Ik hou sowieso niet van denken in belemmeringen, mogelijke gevaren en doemscenario’s. Je niet laten leiden door angst zorgt voor zoveel meer vreugdevolle momenten voor onze bewoners.

En al is het nog wel eens dat de bewoners in kwestie het gevoel hebben dat ze beperkt worden, we proberen het mogelijke te doen om ze de eigen regie te laten behouden. Zo hebben we de GPS tracker bijvoorbeeld. Een systeem waarbij de bewoner buiten Nieuw Rijsenburgh kan wandelen of met de scootmobiel kan rijden. Zodra ze in een bepaalde zone komen gaat er een signaal vanaf de plek waar ze te traceren zijn. Er zitten haken en ogen aan, maar als het kan, zetten we het in.

Familieleden mogen hun naaste ook gewoon meenemen een dagje naar huis of een ijsje eten bij het Havenhoofd. Participatie is zo belangrijk. Het zijn deze dingen die het wonen in een zorginstelling een gouden randje geven.

Het is een warme dag. Ik zit gezellig met mijn zoontje een ijsje te eten onder aan d’n Diek. Ineens zie ik een bekend gezicht. Grijze zilverkleurige haren glanzen in de zon. Glimlachende ogen nemen alles en iedereen in zich op. En dan is daar die glimp van herkenning. Een hand die omhoog gaat. ‘Hallo. Jij ook hier?!’  Het is een bewoner van één van onze woongroepen.

Het maakt me zo blij als familie de moeite neemt om hun moeder, vader of wie dan ook mee neemt in de gewone dingen van alledag. Ik zwaai terug. Ze lopen verder. Het gouden randje schittert en laat een warme gloed na.